رفته بودم تا دلی افسون کنم
وحشت شب را ز دل بیرون کنم
رفته بودم در دیار و شهرعشق
آسمان این دلم مه گون کنم
در گلستان صفا بخش وجود
این دل تفدیده را گلگون کنم
در زلالین چشمه هاى زندگى
این تن خشکیده را کارون کنم
باسیاهین چشم حورى مشربان
این دل غمدیده را مفتون کنم
رفته بودم زیر چتر ماه عشق
اخترى در آسمان افزون کنم
رفته بودم ماه را از زیر ابر
برکشیده در سمایم زون کنم
رفته بودم هم زمین وهم زمان
با دل دل برده ام مجنون کنم
رفته بودم تا دل دریاى عشق
با نواى جان ودل همگون کنم
رفته بودم تا در أوج آسمان
نغمه هاى لیلیان برگون کنم
رفته بودم لابلاى کوه ودشت
با دلى خسته سخن مکنون کنم
رفته بودم تا ازاین درد زمان
صحبت دلخسته ازگردون کنم
بر زنم آهى ز تنهایى دهر
یا نیازى با دلی دلخون کنم
بر بلنداى خش و خاشاک ها
روح را با همدلى معجون کنم
کاش در دنیا سه چیز نبود : غرور و دروغ و عشق. انسان با غرور می نازه با دروغ می بازه و با عشق می میره . دکتر شریعتی
ای کاش! در این آشفته بازاری که دنیـــــــــا نامش نهادند؛ســـــــه واژه:دروغ؛عشـــق وغرور
وجود نمی داشت:تا انسانها برای شکسته نشدن غرورشان به عشق خود دروغ نمی گفتند!